Milosavljević v. Serbia, koji se tiče slobode novinarskog i uredničkog izražavanja - nema povrede člana 10. EK.
Nema povrede člana 10. EK
Aplikant je Ranko Milosavljević, državljanin Srbije.
Slučaj se odnosi na slobodu novinarskog i uredničkog izražavanja u kontekstu incidenta koji je uključivao navodno seksualno zlostavljanje maloljetne romkinje od strane gospodina B., šefa opštinskog ureda (mjesne kancelarije), u aprilu 2010. godine. U to vrijeme, aplikant je bio novinar i glavni urednik sedmičnog časopisa Svetlost. Časopis je 3. juna 2010. objavio članak koji je aplikant napisao i još jedan članak koji je napisao drugi novinar u vezi sa navodnim incidentom.
Mjesec dana kasnije, g. B. je podnio tužbu za klevetu protiv aplikanta, drugog novinara i „Svetlosti“ u vezi sa objavljenim člancima. Nakon prve presude i po žalbi, u aprilu 2011. godine, sudovi su naložili aplikantu, drugom novinaru i „Svetlosti“ da plate g. B. naknadu zbog duševne patnje pretrpljene kao posljedicu povrede njegove časti i ugleda, kao i zakonske kamate i troškove.
U maju 2011. godine aplikant je podnio ustavnu žalbu koja je odbijena u decembru 2013. godine. Odluka Ustavnog suda je dostavljena aplikantu u februaru 2014. godine.
U decembru 2012. godine, g. B. je oslobođen svih optužbi. Presuda je potvrđena u žalbenom postupku, u decembru 2013. U februaru 2014. g. B. je podnio prijedlog za izvršenje, koji je izdat dva dana kasnije.
U aprilu 2020. godine je potvrđeno da su građanske presude ostale neizvršene, navodno zato što je aplikant bio nezaposlen i bez pokretne imovine od 2013. godine.
Pozivajući se na član 10. Evropske konvencije, aplikant se žali da je pretrpio povredu slobode izražavanja. Konkretno, smatra da su predmetni članci pokrenuli ozbiljna pitanja u vezi sa navodnim seksualnim zlostavljanjem maloljetne romkinje; i da je na kraju kažnjen zbog objavljivanja članaka gubitkom građanske parnice u slučaju klevete i nalogom da gospodinu B. plati odštetu i ostale troškove.
Evropski sud je, između ostalog, istakao da su građanski sudovi uspostavili pravičnu ravnotežu između slobode izražavanja aplikanta, s jedne strane, i interesa g. B-a za zaštitu njegovog ugleda s druge strane. Razlozi navedeni u njihovim presudama su u ovom kontekstu bili relevantni i dovoljni. Štaviše, građanski postupak protiv aplikanta je okončan i prije okončanja krivičnog postupka pokrenutog protiv g. B, zbog čega ovaj nije mogao biti od značaja za ishod prethodnog.
Navodni incident koji je doveo do predmenih članaka uključivao je navode posebno ozbiljne i osjetljive prirode. Međutim, uprkos suštinskoj ulozi štampe u demokratskom društvu, stav 2. člana
10. ne garantuje potpuno neograničenu slobodu izražavanja, čak ni kada je u pitanju izvještavanje u štampi o stvarima od ozbiljnog javnog interesa. Zapravo, zaštita koju član 10. Konvencije pruža novinarima, kao i urednicima implicitno, podliježe uslovom da djeluju u dobroj namjeri kako bi pružili tačne i pouzdane informacije u skladu s načelima odgovornog novinarstva.
https://www.anwalt-derbeste.de
Nema povrede člana 10. EK
Aplikant je Ranko Milosavljević, državljanin Srbije.
Slučaj se odnosi na slobodu novinarskog i uredničkog izražavanja u kontekstu incidenta koji je uključivao navodno seksualno zlostavljanje maloljetne romkinje od strane gospodina B., šefa opštinskog ureda (mjesne kancelarije), u aprilu 2010. godine. U to vrijeme, aplikant je bio novinar i glavni urednik sedmičnog časopisa Svetlost. Časopis je 3. juna 2010. objavio članak koji je aplikant napisao i još jedan članak koji je napisao drugi novinar u vezi sa navodnim incidentom.
Mjesec dana kasnije, g. B. je podnio tužbu za klevetu protiv aplikanta, drugog novinara i „Svetlosti“ u vezi sa objavljenim člancima. Nakon prve presude i po žalbi, u aprilu 2011. godine, sudovi su naložili aplikantu, drugom novinaru i „Svetlosti“ da plate g. B. naknadu zbog duševne patnje pretrpljene kao posljedicu povrede njegove časti i ugleda, kao i zakonske kamate i troškove.
U maju 2011. godine aplikant je podnio ustavnu žalbu koja je odbijena u decembru 2013. godine. Odluka Ustavnog suda je dostavljena aplikantu u februaru 2014. godine.
U decembru 2012. godine, g. B. je oslobođen svih optužbi. Presuda je potvrđena u žalbenom postupku, u decembru 2013. U februaru 2014. g. B. je podnio prijedlog za izvršenje, koji je izdat dva dana kasnije.
U aprilu 2020. godine je potvrđeno da su građanske presude ostale neizvršene, navodno zato što je aplikant bio nezaposlen i bez pokretne imovine od 2013. godine.
Pozivajući se na član 10. Evropske konvencije, aplikant se žali da je pretrpio povredu slobode izražavanja. Konkretno, smatra da su predmetni članci pokrenuli ozbiljna pitanja u vezi sa navodnim seksualnim zlostavljanjem maloljetne romkinje; i da je na kraju kažnjen zbog objavljivanja članaka gubitkom građanske parnice u slučaju klevete i nalogom da gospodinu B. plati odštetu i ostale troškove.
Evropski sud je, između ostalog, istakao da su građanski sudovi uspostavili pravičnu ravnotežu između slobode izražavanja aplikanta, s jedne strane, i interesa g. B-a za zaštitu njegovog ugleda s druge strane. Razlozi navedeni u njihovim presudama su u ovom kontekstu bili relevantni i dovoljni. Štaviše, građanski postupak protiv aplikanta je okončan i prije okončanja krivičnog postupka pokrenutog protiv g. B, zbog čega ovaj nije mogao biti od značaja za ishod prethodnog.
Navodni incident koji je doveo do predmenih članaka uključivao je navode posebno ozbiljne i osjetljive prirode. Međutim, uprkos suštinskoj ulozi štampe u demokratskom društvu, stav 2. člana
10. ne garantuje potpuno neograničenu slobodu izražavanja, čak ni kada je u pitanju izvještavanje u štampi o stvarima od ozbiljnog javnog interesa. Zapravo, zaštita koju član 10. Konvencije pruža novinarima, kao i urednicima implicitno, podliježe uslovom da djeluju u dobroj namjeri kako bi pružili tačne i pouzdane informacije u skladu s načelima odgovornog novinarstva.
https://www.anwalt-derbeste.de
