Clan 48. Zakona o vojnoj obavezi
PostPosted:Sat Oct 12, 2019 3:38 pm
Ĉlan 48. Zakona o vojnoj obavezi
Ĉlan 1. i 2. Zakona o sluţbi u Armiji RBiH
PRIPADNIKU ORUŽANIH SNAGA RBiH, KOJEM JE U ODREĐENOM VREMENSKOM PERIODU PREKINUTO SLUŢENJE VOJNOG ROKA ZBOG PRIVREMENE NESPOSOBNOSTI ZA VRŠENJE VOJNE SLUŢBE, NE MOŽE SE TAJ PERIOD PRIZNATI KAO VRIJEME PROVEDENO U ORUŢANIM SNAGAMA RBiH.
Iz obrazloţenja:
Polazeći od utvrĊene i nesporne ĉinjenice da je na osnovu nalaza Glavne vojnoljekarske komisije broj: 3129/94 od 22.9.1994. godine, tuţitelj oglašen privremeno nesposobnim za vojnu sluţbu u trajanju od šest mjeseci, taĉnije od 22.9.1994. do 22.3.1995. godine, tuţeni je, i po ocjeni suda, pravilno postupio kada je odbio tuţiteljevu ţalbu izjavljenu protiv prvostepenog rješenja kojim je odbijen njegov zahtjev za priznavanje armijskog staţa u navedenom periodu. Za takvu odluku tuţeni je dao valjane razloge i pozvao se na odgovarajuće odredbe materijalnog prava, pa te razloge ovaj sud prihvata. Naime, nakon što je tuţitelj, kao lice iz ĉlana 2. Zakona o vojnoj obavezi ("Sl. list RBiH"; broj: 11/92, 17/93, 1/94, 13/94 i 4/95), kojim je propisano da vojnoj obavezi podlijeţu u miru i ratu svi drţavljani Republike BiH koji imaju opštu radnu sposobnost, uz uvjete propisane ovim zakonom, proglašen privremeno nesposobnim za vojnu sluţbu, on je faktiĉki samo imao valjano opravdanje za neizvršavanje pomenute obaveze. To opravdanje, ne moţe biti osnov za njegovo potpuno izjednaĉavanje sa licima koja su tu obavezu mogla izvršavati i koja su je izvršavala. Zato i nema uslova da mu se sporni period raĉuna kao period u kojem je on izvršavao svoje obaveze u odbrani zemlje u ratu, jer takvom priznanju prava mora prethoditi ispunjenje svih zakonom propisanih obaveza, a on ih nije uopšte izvršavao, jer nije ni mogao. Pretpostavka, da bi on te obaveze izvršavao da bolest - Neurosis, koja je, kako u nalazu stoji, postojala i ranije, prije stupanja u Oruţane snage i koja se pogoršala za vrijeme sluţenja u Armiji, nije nastala, po ocjeni ovog suda, nije niti moţe biti zakonski osnov za priznanje traţenog prava, bez obzira na navode tuţbe da je on u tom periodu primao i odreĊene naknade (hranu i cigarete), kao i druga lica u vojsci.
Što se tiĉe navoda tuţbe da su upravni organi propustili utvrditi pod kojim okolnostima je tuţitelj ranjen, valja istaći da, s obzirom na naprijed utvrĊene i nesporne ĉinjenice, prilikom odluĉivanja o zahtjevu kakav je tuţitelj postavio, a to je priznanje staţa u Armiji RBiH, u ovom postupku nije ni trebalo izvoditi posebne dokaze u tom pravcu. Predmetnim zahtjevom o kojem je konaĉno odluĉeno
osporenim aktom, tuţitelj nije traţio da mu se prizna status ratnog vojnog invalida, taĉnije da mu se prizna da je on lice iz ĉlana 4. preuzetog Zakona o osnovnim pravima vojnih invalida i porodica palih boraca ("Sl. list SFRJ", broj 31/86 do 32/90). Taj status, prema navedenoj odredbi zakona, ima samo ono lice koje je vršeći vojne duţnosti ili druge duţnosti za vojne ciljeve ili za ciljeve drţavne bezbjednosti zadobilo ranu, povredu, ozljedu ili bolest, pa je zbog toga nastupilo oštećenje njegovog organizma najmanje za 20%.
Iz iznesenih razloga, nije bilo zakonskog osnova za poništaj osporenog rješenja, pa je sud na osnovu ĉlana 38. stav 2. Zakona o upravnim sporovima tuţbu odbio.
(Presuda Vrhovnog suda Federacije BiH, broj: U-1993/00 od 12.12.2002.g.)
Ĉlan 1. i 2. Zakona o sluţbi u Armiji RBiH
PRIPADNIKU ORUŽANIH SNAGA RBiH, KOJEM JE U ODREĐENOM VREMENSKOM PERIODU PREKINUTO SLUŢENJE VOJNOG ROKA ZBOG PRIVREMENE NESPOSOBNOSTI ZA VRŠENJE VOJNE SLUŢBE, NE MOŽE SE TAJ PERIOD PRIZNATI KAO VRIJEME PROVEDENO U ORUŢANIM SNAGAMA RBiH.
Iz obrazloţenja:
Polazeći od utvrĊene i nesporne ĉinjenice da je na osnovu nalaza Glavne vojnoljekarske komisije broj: 3129/94 od 22.9.1994. godine, tuţitelj oglašen privremeno nesposobnim za vojnu sluţbu u trajanju od šest mjeseci, taĉnije od 22.9.1994. do 22.3.1995. godine, tuţeni je, i po ocjeni suda, pravilno postupio kada je odbio tuţiteljevu ţalbu izjavljenu protiv prvostepenog rješenja kojim je odbijen njegov zahtjev za priznavanje armijskog staţa u navedenom periodu. Za takvu odluku tuţeni je dao valjane razloge i pozvao se na odgovarajuće odredbe materijalnog prava, pa te razloge ovaj sud prihvata. Naime, nakon što je tuţitelj, kao lice iz ĉlana 2. Zakona o vojnoj obavezi ("Sl. list RBiH"; broj: 11/92, 17/93, 1/94, 13/94 i 4/95), kojim je propisano da vojnoj obavezi podlijeţu u miru i ratu svi drţavljani Republike BiH koji imaju opštu radnu sposobnost, uz uvjete propisane ovim zakonom, proglašen privremeno nesposobnim za vojnu sluţbu, on je faktiĉki samo imao valjano opravdanje za neizvršavanje pomenute obaveze. To opravdanje, ne moţe biti osnov za njegovo potpuno izjednaĉavanje sa licima koja su tu obavezu mogla izvršavati i koja su je izvršavala. Zato i nema uslova da mu se sporni period raĉuna kao period u kojem je on izvršavao svoje obaveze u odbrani zemlje u ratu, jer takvom priznanju prava mora prethoditi ispunjenje svih zakonom propisanih obaveza, a on ih nije uopšte izvršavao, jer nije ni mogao. Pretpostavka, da bi on te obaveze izvršavao da bolest - Neurosis, koja je, kako u nalazu stoji, postojala i ranije, prije stupanja u Oruţane snage i koja se pogoršala za vrijeme sluţenja u Armiji, nije nastala, po ocjeni ovog suda, nije niti moţe biti zakonski osnov za priznanje traţenog prava, bez obzira na navode tuţbe da je on u tom periodu primao i odreĊene naknade (hranu i cigarete), kao i druga lica u vojsci.
Što se tiĉe navoda tuţbe da su upravni organi propustili utvrditi pod kojim okolnostima je tuţitelj ranjen, valja istaći da, s obzirom na naprijed utvrĊene i nesporne ĉinjenice, prilikom odluĉivanja o zahtjevu kakav je tuţitelj postavio, a to je priznanje staţa u Armiji RBiH, u ovom postupku nije ni trebalo izvoditi posebne dokaze u tom pravcu. Predmetnim zahtjevom o kojem je konaĉno odluĉeno
osporenim aktom, tuţitelj nije traţio da mu se prizna status ratnog vojnog invalida, taĉnije da mu se prizna da je on lice iz ĉlana 4. preuzetog Zakona o osnovnim pravima vojnih invalida i porodica palih boraca ("Sl. list SFRJ", broj 31/86 do 32/90). Taj status, prema navedenoj odredbi zakona, ima samo ono lice koje je vršeći vojne duţnosti ili druge duţnosti za vojne ciljeve ili za ciljeve drţavne bezbjednosti zadobilo ranu, povredu, ozljedu ili bolest, pa je zbog toga nastupilo oštećenje njegovog organizma najmanje za 20%.
Iz iznesenih razloga, nije bilo zakonskog osnova za poništaj osporenog rješenja, pa je sud na osnovu ĉlana 38. stav 2. Zakona o upravnim sporovima tuţbu odbio.
(Presuda Vrhovnog suda Federacije BiH, broj: U-1993/00 od 12.12.2002.g.)